Janicki Stanisław (1899–1959), prawnik, działacz społeczny Ur. 6 V w Żninie w Wielkopolsce, był synem Józefa, rzemieślnika, i Stanisławy z Wentkowskich. Kształcił się i maturę otrzymał w r. 1918 w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W r. 1914 został przyjęty do tajnej Organizacji Młodzieży Narodowej (OMN) Szkół Średnich, noszącej w b. zaborze pruskim nazwę Tow. Tomasza Zana (T. T. Z.). W l. 1916–8 w tajnym harcerstwie współpracował z Polską Organizacją Wojskową (POW). Brał udział w powstaniu wielkopolskim 1918/19, a następnie walczył w szeregach wojska polskiego. Był uczestnikiem trzeciego powstania śląskiego (1921). W r. 1921 rozpoczął studia na Wydziale Prawnym Uniw. Pozn. Wstąpił do centrowej OMN Szkół Wyższych, w r. 1923 został przyjęty do Związku Młodzieży Polskiej (ZET). Brał czynny udział w życiu akademickim, w r. 1925 Uzyskał dyplom, a w rok później doktorat. Aplikował w Chojnicach, po czym jako adwokat i notariusz pracował w Gdyni i Bydgoszczy. Był członkiem Związku Seniorów OMN i Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej (Z. P. M. D.); otaczał specjalną opieką pierwsze obozy morskie tej organizacji. Od r. 1928 był czołowym działaczem Ligi Morskiej i Kolonialnej i prezesem Jacht-Klubu w Bydgoszczy. Popularyzował w prasie zagadnienia związane z rozbudową floty polskiej na morzu i utrzymaniem łączności z emigracją polską w Ameryce. Brał czynny udział w pracach społecznych na Wybrzeżu jako członek Zarządu Tow. Opieki nad Więźniami. Ogłosił szereg artykułów prawniczych w pismach fachowych i prasie codziennej. Zmobilizowany jako oficer rezerwy, wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 r. i dostał się do niewoli. W Oflagu II c (Woldenberg-Dobiegniewo) współredagował tajny „Komunikat” radiowy. Po powrocie do kraju w r. 1945 objął funkcję sędziego okręgowego w Bydgoszczy i był ponownie organizatorem i instruktorem żeglarskim. Odznaczony Medalem Niepodległości. Zmarł w Poznaniu w r. 1959 i tam został pochowany.

Relacje S. Rudnickiego i S. Szwedowskiego.

Zofia Dłużewska-Kańska